Byggingarefni á Eyjafjarðarsvæðinu er aðallega unnið úr þrennskonar jarðmyndunum: Í fyrsta lagi er efni unnið úr malarhjöllum frá síðjökultíma en þeir eru yfirleitt óshólmar fornra jökulfljóta sem mynduðust þar sem jöklar gengu í sjó við hærri sjávarstöðu í lok ísaldar. Efnisvinnsla í malarhjöllum er ekki sjálfbær því þeir endurnýjast ekki við þær aðstæður sem ríkja í dag. Í öðru lagi er efni unnið úr áreyrum stærstu vatnsfalla á svæðinu en þær eru framburður vatnsfalla á nútíma eða síðan jöklar hurfu í lok ísaldar. Efnisvinnsla í áreyrum telst sjálfbær því þær endurnýjast að hluta, reyndar oft á mjög löngum tíma. Við efnistöku úr áreyrum verður að taka tillit til tveggja vatnsverndarsvæða, í Hörgárdal og Svarfaðardal. Einnig þarf að gæta að því að malareyrar umhverfis árfarvegi eru mikilvægar seiðauppeldisstöðvar. Mælt er með að efnistaka úr áreyrum sé ekki stunduð án undanfarandi lífríkisrannsókna og hún sé samkvæmt ráðgjöf fiskifræðinga. Í þriðja lagi er grjótnám á nokkrum stöðum í nokkurra milljón ára gömlum berggrunnsmyndunum og er sú efnisvinnsla ekki sjálfbær.
Í Dalvíkurbyggð, Hörgársveit, Eyjafjarðarsveit og Grýtubakkahreppi eru miklir efnistökumöguleikar og þar eru stórar námur sem koma til með að endast í töluverðan tíma. Í þremur sveitarfélögum, Fjallabyggð, Akureyri og Svalbarðsstrandarhreppi eru litlir efnistökumöguleikar eða námur þegar fullnýttar. Tvö síðastnefndu sveitarfélögin eru það vel í sveit sett að stutt er að sækja byggingarefni í önnur sveitarfélög þar sem miklir námumöguleikar eru. Í Fjallabyggð er efnisnám þegar hafið á sjávarbotni í Siglufirði.